ذر امتداد چوکا

چوکا بین سیاست و تولید: وقتی ناظر، خود بازیگر می‌شود!

یاسر اسلام‌دوست، نماینده مردم تالش، ماسال و رضوانشهر درباره آینده کارخانه چوکا، ظاهراً با هدف حمایت از کارگران و صیانت از منافع ملی بیان شده است. او تأکید کرده که مالکیت این کارخانه باید در اختیار دولت بماند و تنها بخش تولید آن، در صورت حضور سرمایه‌گذار توانمند، به بخش خصوصی سپرده شود اما توضیح نداد که ساز و کار این واگذاری چگونه است و کدام سرمایه‌گذار ریسک تزریق سرمایه بدون نقش‌آفرینی در مدیریت مجموعه عظیم چوکا را می‌پذیرد.
کارخانه چوکا

اظهارات اخیر یاسر اسلام‌دوست، نماینده مردم تالش، ماسال و رضوانشهر درباره آینده کارخانه چوکا، ظاهراً با هدف حمایت از کارگران و صیانت از منافع ملی بیان شده است. او تأکید کرده که مالکیت این کارخانه باید در اختیار دولت بماند و تنها بخش تولید آن، در صورت حضور سرمایه‌گذار توانمند، به بخش خصوصی سپرده شود. اما پشت این موضع، تناقض‌ها و پرسش‌هایی نهفته است که نمی‌توان از آن‌ها چشم پوشید.


| بیشتر بدانید |

چوکا در اختیار دولت می‌ماند، فقط تولید به سرمایه‌گذار توانمند واگذار می‌شود


نخست، چگونه می‌توان از یک سو خواستار جذب سرمایه‌گذار خصوصی با آورده‌ای دو هزار میلیارد تومانی شد، و از سوی دیگر مالکیت و تصمیم‌گیری کلان را کاملاً در اختیار دولت نگه داشت؟ هیچ بخش خصوصی واقعی حاضر نیست در پروژه‌ای سرمایه‌گذاری سنگین انجام دهد که کنترل، اختیار و امنیت تصمیم‌گیری در آن در دست نهادهای سیاسی باقی بماند. در چنین شرایطی، نه انگیزه‌ای برای نوآوری باقی می‌ماند، نه تضمینی برای بازگشت سرمایه.

دوم، وقتی اسلام‌دوست بر «لزوم نظارت مستمر» و «صیانت از منافع مردم تالش» تأکید می‌کند، در عمل خود را در جایگاهی فراتر از نظارت پارلمانی قرار می‌دهد. او به‌عنوان نماینده مردم باید بر عملکرد دولت نظارت کند، نه اینکه در انتخاب مدیران یا سیاست‌های اجرایی کارخانه نقش مستقیم ایفا کند. این همان نقطه‌ای است که ناظر، خود تبدیل به بازیگر می‌شود و مرز میان سیاست و مدیریت صنعتی از میان می‌رود.

تجربه‌های مشابه در صنایع استانی دیگر نشان داده است که هرگاه سیاست‌مداران وارد میدان مدیریت می‌شوند، تصمیم‌های اقتصادی جای خود را به ملاحظات انتخاباتی و منطقه‌ای می‌دهند. در این فضا، انتصاب مدیران شایسته به حاشیه می‌رود و کارخانه به ابزاری برای حفظ محبوبیت سیاسی تبدیل می‌شود؛ در حالی که هدف اصلی باید نجات تولید، حفظ اشتغال پایدار و بازگرداندن بهره‌وری باشد.

واقعیت این است که چوکا امروز بیش از هر چیز به ثبات مدیریتی، استقلال تصمیم‌گیری اقتصادی و حضور سرمایه‌گذار حرفه‌ای با امنیت واقعی نیاز دارد. تا زمانی که سیاست‌مداران — حتی با نیت خیرخواهانه — در امور اجرایی آن مداخله کنند، چرخه ناکارآمدی ادامه خواهد یافت.

چوکا اگر قرار است نماد «غرور صنعتی تالش» بماند، باید از سایه سیاست خارج شود؛ نه آن‌که میدان رقابت سیاست‌مداران!


| اخبار مرتبط |


 

مرتبط

برچسب‌ها

نظرات

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

آخرین اخبار

تبلیغات

تبلیغات

تبلیغات

تبلیغات