به گزارش خبر تالشی؛ صدای تالشان طی یک یادداشت با اشاره به آمار تکان‌دهنده افزایش تعداد خودکشی در شهرستان تالش نوشت:
آمارِ تکان‌دهنده: در هفت ماه نخست سال، بیش از #۱۵۰مورد اقدام به خودکشی گزارش شده است. از این تعداد، ۱۰ مورد منجر به فوت شده است. بازه‌ی سنی افراد از ۱۵ تا ۵۵ سال بوده و حدود ۸۵ درصد از موارد مربوط به گروه سنی ۱۵ تا ۳۰ سال هستند.
آماری که نه‌فقط یک رقم، بلکه مرثیه‌ای برای جان‌هایی است که می‌توانستند زنده بمانند. این آمار از منابع بیمارستانی شهید نورانی، مراکز درمانی و گزارش‌های محلی شهرستان تالش، گردآوری شده و بیش از ۹۵٪ به واقعیت نزدیک است. این حقیقت، دیگر قابل انکار نیست؛ اما سؤال این است:
آیا ما آماده‌ایم مسئولیتِ انسانی و حرفه‌ای‌مان را بپذیریم؟
پرسش‌های بنیادین که مسئولین و جامعه در این حیطه باید پاسخگوی آن باشند؛
چرا کارگروه ویژه‌ای که ترکیبی از سلامت روان، مددکاری اجتماعی، بهداشت، آموزش و رسانه باشد فوراً تشکیل نشده است؟
چرا اطلاعات سازمان‌یافته و محرمانه از افرادی که اقدام ناموفق داشته‌اند جمع‌آوری و تحلیل نمی‌شود تا الگوها و عوامل زمینه‌ای شناخته شوند؟
چرا آموزش و اطلاع‌رسانی هدفمند به خانواده‌ها، مدارس و نیروهای انتظامی اجرا نمی‌شود تا پیش از آنکه آمار به نقطه بحرانی برسد، جلوی آسیب گرفته شود؟
آیا بهتر نیست منابع محدود را به جای اقدامات جزیی، در یک پروژه جامع پیشگیری متمرکز کنیم تا جان‌ها نجات یابند؟
مروری کوتاه بر علل محتمل (به‌لحاظ تحلیل اجتماعی و روانی):
فشارهای اقتصادی و بیکاری، فروپاشی شبکه‌های حمایتیِ خانوادگی و اجتماعی، نداشتن دسترسی به خدمات روانیِ تخصصی، تابوی گفتگو درباره رنج‌های روانی، و ضعف در مهارت‌های تاب‌آوری و مدیریت بحران از مهم‌ترین عوامل محتمل‌اند. هر کدام از این عوامل به‌تنهایی و در ترکیب، افراد را به سمت انتخاب‌های ناگهانی و فاجعه‌بار سوق می‌دهد.
چارچوب عملی و نقشه راهِ فوری
تشکیل «ستاد فوریت روانی و اجتماعی در تالش» با ترکیبی از: روان‌پزشک، روان‌شناس بالینی، مددکار اجتماعی، نماینده دانشگاه علوم پزشکی، نماینده آموزش و پرورش، نماینده فرمانداری، نماینده نیروی انتظامی، و نماینده رسانه‌های محلی.
پایش و بانک اطلاعاتی محرمانه برای طراحی یک فرم استاندارد برای ثبت مشخصات، شرایط اجتماعی و اقتصادی، وضعیت خانوادگی، نشانه‌های پیشین و عوامل محرک در اقدام‌کنندگان (با رعایت کامل محرمانگی و حقوق افراد).
تخصیص مرکز تماس و مشاوره ۲۴/۷ منطقه‌ای و ارائه مشاوره اورژانسی، ارجاع به مراکز درمانی و پیگیری موارد پرخطر همراه با آموزش اپراتورها برای پاسخ‌دهی مؤثر و کاهش آسیب فوری.
کمپین آگاهی‌سازی هدفمند
پیام‌های کوتاه، برای خانواده‌ها، معلمان و نوجوانان: چگونه نشانه‌ها را بخوانیم، چگونه واکنش حمایتی نشان دهیم، و کجا کمک بگیریم.
استفاده از رسانه‌های محلی، مساجد، مدارس و شبکه‌های اجتماعی برای پخش پیام‌ها.
مداخلات مدرسه‌محور برای آموزش معلمان در شناسایی و مدیریت دانش‌آموزان در بحران؛ راه‌اندازی تیم‌های حمایتی مدرسه‌ای؛ ارائه کارگاه‌های تاب‌آوری و مدیریت هیجان برای دانش‌آموزان.
حمایت‌های اجتماعی هدفمند برای ارزیابی سریع خانواده‌های در معرض خطر و پایش، ارزیابی و گزارش شفاف همراه با گزارش ماهانه به افکار عمومی و نهادهای تصمیم‌گیر ، شفافیت در نتایج و اصلاحات مبتنی بر داده
تحقیقات میدانیِ فوری روی نمونه‌های اقدام‌کننده‌ی ناموفق انجام شود تا مداخلات مبتنی بر شواهد طراحی شوند.
رسانه‌های محلی باید نقش راهبری داشته باشند؛ نه در جهت حساس‌سازی صِرف، بلکه برای هدایت جامعه به راه‌های کمک‌رسانی عملی و امن.
خانواده‌ها و مدارس باید هدف نخست برنامه‌های آموزشی و حمایتی باشند، زیرا بیشترین امکان تأثیر در این سطح وجود دارد.
و اما سخن پایانی؛
بهانه‌ای برای تأخیر وجود ندارد.
فوریت انسانی حکم می‌کند منابع و اختیارات لازم اختصاص یابد.
فراخوانی که دیگر قابل تأمل نیست
هر عدد در این آمار، نام، صورت و خانواده‌ای دارد. ما با نگاه آماری روبه‌رو نیستیم؛ ما با جان‌هایی روبه‌رو هستیم که نیازمند نجات‌اند. اگر امروز اقدامی نکنیم، فردا باید پاسخگوی مرگ‌هایی باشیم که می‌شد جلوگیری‌شان کرد.
از مسئولین، نهادهای سلامت، آموزش و پرورش، نیروهای انتظامی و رسانه‌ها می‌خواهیم: اکنون دست به کار شوید، با برنامه، شواهد و عزم ملی برای نجات جان‌ها.
