کدام ظرف در این جهان می‌توانست آن همه اخلاص را پیمانه کند؟
کدام ترازو می‌توانست به توزین آن همه صداقت بنشیند؟
کدام شاهین می‌توانست آن همه شور و عشق را نشان دهد؟

درد ما، درد فاصله‌ها نبود سید مرتضی …
که تو در اینجا و در کنار ما هم اینجایی نبودی؛ زیرا دمای جان تو با آب و هوای این جهان سازگاری نداشت.

در آن لحظه ها که چشم ها از «زلال بَل أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقونَ» خیس می شد؛ گریه ما نه برای «رٍجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا الله» و نه حتی برای «فَمِنهُم مَن قَضَی نَحبَه» بلکه، هق هق جگرسوز «فَمِنهُم مَن ینتَظِر» بود.

اکنون، بلند شو و پا جای پای نور بگذار؛ که اینک دست نگاه ما حتی به دامان شفاعتت نمی‌رسد سید مرتضی!