به گزارش خبر تالشی و به نقل از ایسنا، عاطف باستانی‌فر مدیرآموزگاری که ۱۷ سال است با خواست و علاقه قلبی خود درس علم، ادب، مهر و زندگی را برای کودکان و دانش‌آموزان مناطق ییلاقی و عشایری در تالش مشق می‌کند و امسال به عنوان مدیرآموزگار نمونه شهرستان تالش برگزیده شده است.

وی هر روز مسیر طولانی ۳۵ کیلومتری را با ماشین شخصی و پس از آن مسیری را هم با پای پیاده طی می‌کند و به عبارتی خود می‌سوزد تا نور سوادآموزی در دل کودکان مستعد فراگیری دانش در ییلاقات عشایرنشین تالش قوت بگیرد و خاموش نشود.

وقتی که با وی تماس می‌گیرم تا به مناسبت روز معلم صحبت کنم ضمن استقبال فرصتی می‌خواهد تا به نقطه‌ای برسد که آنتن‌دهی سهل‌تر باشد، اینگونه آغاز می‌کند: در قالب طرح مهرآفرین توفیق خدمت در آموزش و پرورش را پیدا کردم، ۱۷ سال و ۷ ماه سابقه آموزشی دارم، قبل از آن ۵ سال هم به عنوان امور دفتری و معاون در مدارس مناطق محروم بودم.

وی افزود: در حال حاضر مدیرآموزگار عشایری شهرستان تالش هستم از سال ۱۳۹۰ وارد حرفه آموزشی شدم، اولین منطقه خدمتم منطقه عشایری بره پشت بود که سه سال آموزگار چندپایه بودم، سپس به دهنه سراگاه منتقل شدم و ۶ سال هم آنجا خدمت کردم.

باستانی‌فر ادامه داد: از سال ۱۴۰۰ به ییلاق قائم قلعه چال ریک منتقل شدم که در حال حاضر در این مدرسه مدیرآموزگار هستم و الان ۵ پایه اول، دوم، سوم، چهارم و ششم را در این مدرسه تدریس می‌کنم، ۷ دانش‌آموز دارم که دو دانش‌آموز دختر پایه اول و یک دانش‌آموز دختر پایه ششم و بقیه آنها پسر هستند، چند نفر آنها از روستاهای همجوار ایربو و لِر و قلعه چال می‌آیند.

این معلم عشایری ادامه می‌دهد: دو فرزند به نام‌های امیرحسین که لیسانس برق دارد و امیرعلی امسال دیپلم گرفته و کنکور شرکت می‌کند،دارم . همسرم هم بازنشسته آموزش و پرورش است و لیسانس آی تی دارد و بر حسب علاقه به فضای آموزشی در حال حاضر مدرسه غیر دولتی دارد.

وی در خصوص مسیر رفت و آمد به مدرسه می‌گوید: هر روز از تالش ۳۵ کیلومتر را تا ییلاق قائم قلعه چال ریک طی می‌کنم و مجدد این مسیر را برمی‌گردم، البته تا یک مسیری با ماشین می‌روم و در نزدیکی پل ماشین را پارک می‌کنم و مجدد مسیر ۳۰ دقیقه‌ای را پیاده می‌روم تا به مدرسه برسم. حتی یکی از دانش‌آموزانم را که از روستاهای همجوار به مدرسه می‌آید تا یک مسیری موقع آمدن و برگشتن همراه خودم می‌آورم و می‌برم.

باستانی‌فر در خصوص تجربه آموزش چند پایه در یک کلاس گفت: به ترتیب پایه مباحث درس و تمرین و پرسش را از پایه اول آغاز می‌کنم، زنگ‌های تفریح فرصت‌های یک ربع برای استراحت دارند، چند پایه به نوعی تکرار و تمرین برای پایه‌های دیگر هم محسوب می‌شود.

این مدیرآموزگار مدرسه عشایری بااشاره به اینکه مدرسه تک کلاسه نوساز است که از سال ۱۳۹۸به همت خیرین مدرسه‌ساز احداث شده و در اختیار دانش آموزان عشایری قرار گرفته است، گفت: وسایل ورزشی و آموزشی، پروژکتور و لپ تاپ داریم و از نظر امکانات آموزشی تفاوتی با مدارس شهری ندارد، اما معتقدم آن فضا وامکانات آموزشی و بهداشتی که در شهر است باید در عشایری چند برابر شود.

وی در خصوص تفاوت آموزش در مناطق عشایری با سایر مناطق می‌گوید: بارزترین تفاوت تدریس در دوره کرونا مشهود بود در مناطق شهری به دلیل سهولت دسترسی به برق، اینترنت و سایر امکانات آموزشی آموزش‌های مجازی به سهولت پیگیری می‌شد اما برای مناطق ییلاقی چون به دلیل شدت وزش باد در این مناطق اغلب اوقات قطعی برق داشتند و آنتن‌دهی به دلیل پوشش منطقه مطلوب نبود، حضوری آموزش‌ها دنبال می‌شد.

وی پدارنه از شوق دانش‌آموزانش می‌گوید: دانش‌آموزان عشایری به شدت سختکوش هستند و با وجود اینکه کمک‌کار خانواده در امور دامداری و کشاورزی می‌باشند اما به نحو احسنت تکالیف و مشق‌ها را انجام می‌دهند.

این معلم عشایری در پاسخ به این سوال که چرا با وجود سختی‌های مسیر مصمم هستید که در مناطق عشایری تدریس کنید؟ گفت: من علاقه خاصی به عشایر دارم زیرا عشایر مردمان با صفا، صادق و پر تلاشی هستند، علاوه براین حضور در طبیعت علت دیگری است که باعث شده به عنوان آموزگار در مناطق عشایری خدمت کنم.

باستانی‌فر ادامه تحصیل دانش‌آموزان عشایر را مهم‌ترین دغدغه‌اش عنوان می‌کند و ادامه می‌دهد: دانش‌آموزان عشایری بعد از اینکه پایه ششم را تمام می‌کنند به مدارس شبانه روزی در نواحی شهری می‌روند که این رفت و آمدها برای این دانش‌آموزان و خانواده‌هایشان سخت است، ایکاش می‌شد در ییلاقات همجوار یک مدرسه شبانه روزی دخترانه احداث کنند زیرا بیشتر دانش آموزان عشایری دختر به دلیل مسافت مدرسه شبانه روزی بعد از اتمام پایه ششم ترک تحصیل می‌کنند.

این معلم که خود کوهنورد است و سابقه صعود به سبلان و دماوند هم دارد، در خصوص فعالیت‌های پرورشی دانش‌آموزان عشایر گفت: برای بچه‌های اردو برگزار می‌کنم که حتی خواهر و برادر کوچکترشان هم همراه خود می‌آورند، این اردو را در مسافتی نزدیک روستا و خارج از محیط مدرسه برگزار می‌کنیم و از نزدیک با داروهای گیاهی بومی منطقه و خواص‌شان آشنا می‌شوند.

معلم عشایر به نوعی عضو خانواده دانش‌آموزان است و همانطور که دلسوزانه درس می‌دهد و به دانش‌آموزانش کمک می‌کند با اولیای دانش‌آموزان هم ارتباط و تعامل صمیمانه دارد، تصریح کرد: گاهی اوقات که دانش‌آموز یا عضوی از خانواده‌شان بیمار می‌شود همراه خودم می‌آورم درمانگاه یا اگر به دارو نیاز داشته باشند از شهر تهیه می‌کنم برای‌شان می‌برم. حتی زمانی که فصل سرما و برف بود، کپسول خالی گاز را از روستا می‌آورم و شارژ می‌کنم و مجدد برایشان می‌برم، منظورم این است که در مناطق عشایری فقط معلم نیستیم به نوعی مثل عضوی از خانواده به اهالی در حد توان کمک می‌کنیم.

این معلم مدرسه عشایری قائم قلعه چال ادامه داد: حتی پیش آمده که در زمان برگشت بارش برف به حدی بوده که مجبور شدم ماشین را روستای ایربو بگذارم و یکی از اهالی که نیسان داشته، چادر ماشین‌ش را روی ماشین من کشیده و سه روز در منزل اهالی ماندم.

وی با اشاره به خاطرات تلخ و شیرین تدریس در مناطق عشایری گفت: سال ۱۳۹۹ وقتی در سراگاه مشغول خدمت بودم باید از ۷ پل چوبی گذر می‌شدیم تا به مدرسه برسیم، شدت بارش و وقوع سیل به حدی بود که پل‌ها را برد، آن روز من به همراه محمدعلی نیکخو که مدیرآموزگار بود و اکنون بازنشست شده، دانش‌آموزان را به صورت دست به دست و یکی به یکی از رودخانه عبور دادیم.

باستانی‌فر از آرزویش برای دانش‌آموزان عشایر می‌گوید: دانش‌آموزان عشایر فرشته‌های مظلومی هستند که شوق فراگیری آموزش دارند، باید خیلی بیشتر مورد توجه قرار گیرند. آرزو می‌کنم هیچ دانش‌آموز عشایری ترک تحصیل نکند. دانش‌آموز دختری داشتم که بنابر اجبار خانواده می‌خواست ترک تحصیل کند که بعد از کلی صحبت با پدرش توانستیم وی را راضی کنیم تا اجازه بدهد دخترش در مدرسه شبانه روزی ثبت‌نام کند و ادامه تحصیل دهد، الان همان دختر فارغ التحصیل شده و معلم است و هر وقت من را می‌بیند کلی تشکر می‌کند که شما نگذاشتید من ترک تحصیل کنم.

وی در پاسخ به این سوال که تاحالا هدیه روز معلم چی گرفتید، گفت: دانش‌آموزان خوب عشایری حاصل دسترنج‌شان که محصولات کشاورزی و دامی نظیر ماست و پنیر و تخم مرغ و شیر است، می‌آورند که باارزشترین هدیه است، من هم هفته‌ای یک روز همسرم غذا درست می‌کند برایشان ‌می‌برم یا به عنوان تغذیه زنگ تفریح برایشان میوه می‌برم.